Σερρών Θεολόγος: «Σ’ αποζητούμε, Χριστόδουλε!… (Σ. Καργάκος)»
Συγκίνηση στο μνημόσυνο για τα δεκαεπτά χρόνια από την κοίμηση του Χριστόδουλου
Το μνημόσυνο τελέσθηκε χοροστατούντος του σεβασμιότατου μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγου, την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2025 – Ο σεβασμιότατος αναφέρθηκε με τα πιο θερμά λόγια στην πολυτάλαντη φωτεινή προσωπικότητα του μακαριστού κυρού Χριστόδουλου, τονίζοντας ότι στόλισε την εκκλησία της Ελλάδος με την παρουσία του
Δεκαεπτά χρόνια πέρασαν από τα χαράματα της Δευτέρας 28 Ιανουαρίου 2008 που εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Κυρός Χριστόδουλος. Την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2025, μέρα εορτασμού των εφόρων της παιδείας και των γραμμάτων Τριών Ιεραρχών, τελέσθηκε Θεία λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίων Θεοδώρων Σερρών από τον μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγο.
Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης κ. Θεολόγος, χοροστάτησε στο Αρχιερατικό μνημόσυνο που τελέσθηκε υπέρ μακάριας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως της ψυχής τού αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου, με αφορμή την συμπλήρωση δεκαεπτά ετών από της προς Κύριον εκδημίας του αλλά και των ψυχών των κεκοιμημένων εκπαιδευτικών, μαθητριών και μαθητών μαθητριών της Πατρίδος μας, καθώς και των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας των κοιλάδος των Τεμπών. Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Κυρός Χριστόδουλος, υπήρξε πνευματικός πατέρας και αδελφός του μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγου.
Ο σεβασμιότατος μητροπολίτης κ. Θεολόγος, αναφέρθηκε με τα πιο θερμά λόγια στην πολυτάλαντη φωτεινή προσωπικότητα του μακαριστού κυρού Χριστόδουλου τονίζοντας ότι στόλισε την εκκλησία της Ελλάδος με την παρουσία του, ταρακούνησε ορισμένους και άνοιξε την εκκλησία στους νέους. Αφιέρωσε δε στην μνήμη του, τους τόσο αληθινούς και συγκλονιστικούς στην απλότητα και ειλικρίνειά τους λόγους, του μεγάλου έλληνα ιστορικού, δοκιμιογράφου και συγγραφέως Σαράντου Καργάκου (1937-2019), ο οποίος, σε δημοσίευμά του, μεταξύ άλλων, έγραφε για τον αείμνηστο, μεγάλο Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο:
«Όταν έφυγε έγραψα: ‘’Σε κλαίει ο λαός!’’. Σήμερα, μετά από την παρέλευση τόσων ετών από τη θανή του είμαι υποχρεωμένος να γράψω: ‘’Σε θέλει ο λαός!’’. Στο διάστημα της επίγειας απουσίας του έφυγαν κι άλλοι πολλοί, μεγάλοι και τρανοί, που ήσαν πασίγνωστοι εδώ κι εκεί. Όλους όμως τους πήρε το ποτάμι της Λήθης. Μόνον ο Χριστόδουλος ζη άσβηστο καντήλι στην ψυχή του αγνού λαού που πονεί για την έρμη Πατρίδα.
Όσο ζούσε ο Χριστόδουλος, ο λαός είχε μιαν ελπίδα: είχε έναν ηγέτη! Ήταν για το λαό μας ό,τι και ο Χρυσόστομος για τον εγκαταλελειμμένο λαό της Σμύρνης. Και οι δύο οδηγήθηκαν στο μαρτύριο. Ο ένας πέθανε βασανισμένος, ο άλλος πέθανε φαρμακωμένος.
Κανείς δεν ήπιε τόσο φαρμάκι όσο ο Χριστόδουλος. Φαρμάκι από τους εγγύς και τούς μακράν! Γιατί είχε Παπαφλέσσειο ανάστημα και ύψωνε φωνή υπέρ πίστεως και Πατρίδος. Κουβαλούσε μέσα του την παράδοση του 1821. Με τον λόγο του ξαναζωντάνευε τ’ αρματολίκι, τους καιρούς της παλληκαριάς και της λεβεντιάς…
Τον έφαγε η χαμέρπεια και η κακομοιριά. Η χυδαία κακολογία και μικρολογία. Έπρεπε να πέσει για να πεισθούν οι κακόπιστοι πόσο μεγάλος ήταν! Δανείζομαι μια φράση του Παν. Κανελλόπουλου για να τον παραστήσω: ‘’Τον μικρό τον γνωρίζει κανείς από την άνοδό του• τον μεγάλο από την πτώση του’’. Ναι, όταν έπεσε ο Χριστόδουλος, ήταν σαν να έπεσε η Βασιλική Δρυς της Πατρίδας. Ο λαός έχασε τον άνθρωπο που του προσέφερε όραμα, δύναμη, αντιστασιακή διάθεση…
Ο Χριστόδουλος χτυπούσε διαρκώς την καμπάνα του συναγερμού, διότι ‘’άκουε την βοήν των πλησιαζόντων γεγονότων’’. Γι’ αυτό είχε απέναντί του όλους αυτούς που απεργάστηκαν την σημερινή μας κατάντια. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, αντί να χτυπάμε αυτούς που βάζουν την φωτιά, χτυπάμε εκείνους που βαράνε την καμπάνα του συναγερμού.
Δεκάδες οι φαρέτρες με τα δηλητηριασμένα βέλη που στρέφονταν εναντίον του. Του έκαναν τη ζωή του φαρμάκι. Κι αυτός σαν τον μάρτυρα Χρυσόστομο συγχωρούσε και προχωρούσε…
Στα χρόνια του η Εκκλησία ‘’έλαμπε από χαμόγελο’’, μπήκε το γέλιο στην Εκκλησία. Κέρδισε την παραπαίουσα νεολαία. ‘’Κι εγώ μαζί σας αλλά κι εσείς μαζί μου’’. Κι οι νέοι θα πήγαιναν μαζί του, έστω κι αν τους οδηγούσε στο Ζάλογγο. Θα έπεφταν, αλλά θα έπεφταν σαν τον Ίκαρο από ψηλά…
Είχε Ικάρειο πνεύμα μέσα του ο Χριστόδουλος. Πετούσε πάνω από τα ευτελή και τους ευτελείς σαν τον βασιλικό αητό. Εκάλυπτε τους πάντες με την πίστη, την καλλιφωνία του, την πολυγνωσία του, την πολυγλωσσία του, με το ιλαρό φως του προσώπου του. Άγρυπνος σαν τον Άργο, μελετούσε τα πάντα κι ήταν ενήμερος για τα πάντα. Έγραφε ακατάπαυστα ακόμη κι όταν συνομιλούσε, ακόμη κι όταν τηλεφωνούσε.
Έτσι, με το χιούμορ, την ετοιμολογία, την λεκτική ευθυβολία, την ευθυφροσύνη και την μεγαλοφροσύνη ήξερε να κερδίζει καρδιές. Βέβαια οι μικρόψυχοι τον φθονούσαν. Τον φθονούσαν και όσοι είχαν βαλθεί να ξεριζώσουν τη γλώσσα μας, να ξεπατώσουν την παιδεία μας, να ξεδοντιάσουν την Εκκλησία μας, να σπιλώσουν την ιστορία μας, να ακρωτηριάσουν την Πατρίδα μας.
Τον φθονούσαν όλοι αυτοί που προσπάθησαν και προσπαθούν να μετατρέψουν έναν γίγαντα λαό, σε λαό νάνων. Σε λαό θάμνων, κατά το δικό τους ανάστημα…
Σήμερα μιλούν άλλοι, που κάποτε τον είχανε πικράνει.
Τώρα νιώθουν τι ‘’τζιβαϊρικό’’ πολυτίμητο χάσαμε. Σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου στο Α’ Νεκροταφείο των Αθηνών, είδα τάφους γυμνούς επιφανών, ενώ ο τάφος του Χριστόδουλου ήταν πνιγμένος στα λουλούδια. Πήγα να κόψω ένα γαρύφαλλο κι από κάτω σ’ ένα χαρτάκι είδα γραμμένη τη φράση: ‘’Σ’ αποζητούμε, Χριστόδουλε!’
About Author
